De geschiedenis van de Partij voor de Dieren (PvdD) begint in 2002, toen de partij werd opgericht door Marianne Thieme en anderen. Hun motivatie was het gebrek aan aandacht voor dierenwelzijn binnen de Nederlandse politiek. De PvdD werd gezien als een pionier in haar streven naar erkenning van dierenrechten op het politieke toneel.

In de beginjaren van de partij lag de focus voornamelijk op kwesties als het verbeteren van de omstandigheden in de bio-industrie en het terugdringen van dierenleed in de veehouderij. De PvdD maakte zich sterk voor een verbod op onverdoofd ritueel slachten en pleitte voor betere bescherming van dieren in laboratoria en de entertainmentindustrie.

Door de jaren heen heeft de PvdD haar agenda uitgebreid naar bredere milieukwesties, zoals klimaatverandering, biodiversiteitsverlies en duurzaamheid. De partij is betrokken geweest bij initiatieven en wetsvoorstellen om de impact van menselijke activiteiten op het milieu te verminderen en om een rechtvaardiger samenleving te bevorderen, waarin zowel mens als dier worden gerespecteerd.

De PvdD heeft haar politieke invloed geleidelijk zien groeien, met vertegenwoordiging in zowel de Tweede Kamer als de Eerste Kamer, evenals in verschillende gemeenteraden en provinciale staten. Hoewel de partij soms is bekritiseerd vanwege haar standpunten, heeft ze zich stevig gevestigd als een serieuze politieke kracht in Nederland, met een blijvende toewijding aan haar idealen van dierenwelzijn, natuurbehoud en duurzaamheid.